Od braku wiary w siebie do małych sukcesów

Przykłady z Akademii Przyszłości, gdzie 60% dzieci na starcie poprzedniej edycji zadeklarowało brak wiary we własne możliwości, pokazują, jak dużo potrafią zmienić w życiu dziecka spotkania nakierowane na budowanie poczucia własnej wartości.

Maja

W poprzedniej edycji podopieczną Akademii Przyszłości była 10-letnia Maja, która nie wierzyła w swój potencjał i nie potrafiła mówić o swoich zaletach. Dziewczynka spotykała się raz w tygodniu z wolontariuszką. Wspólnie pracowały nad odkryciem jej mocnych stron i budowaniem pewności siebie. Dziecko ze wsparciem wolontariuszki po każdym spotkaniu wpisywało sukces do Indeksu Sukcesów, specjalnej książeczki. Możemy w nim przeczytać: „Jestem fajniejsza niż mi się wydawało”. Po kolejnym spotkaniu dziewczynka napisała: „Mam cechy potrzebne do osiągnięcia sukcesu”.

Lepsze relacje, lepsze życie

Akademia Przyszłości wspiera również dzieci, które mają problemy w środowisku rówieśniczym i trudności w budowaniu relacji koleżeńskich. Pomoc dorosłego, który daje dziecku 100% uwagi, przynosi pozytywne rezultaty. Dzieci zyskują świadomość przyczyn swoich trudności, a także pracują nad sposobami ich rozwiązania. Czasem mała zmiana daje duży efekt.

Patrycja

W poprzedniej edycji podopieczną Akademii Przyszłości była również 13-letnia Patrycja, dla której udział w programie to, jak sama przyznała: „odskocznia od codzienności, psychiczna pomoc z problemami z rówieśnikami”. Wolontariuszka pracowała z dziewczynką nad emocjami, mechanizmami jej zachowania. Wspólnie obserwowały, jakie bodźce wpływają na to, jak czuje się w danym momencie. Kamila zaczęła stawiać granice. Zrozumiała, że odrzucenie przez inną osobę nie jest definicją tego, kim jest. Jednym z jej sukcesów opisanym w Indeksie Akademii Przyszłości, jest: “Nazwałam trudne emocje, które mi towarzyszyły przy spotkaniu z koleżanką”.

Tosia

10-letna Tosia, uczennica 3. klasy i podopieczna Akademii Przyszłości mówi o sobie: „nieśmiała, brzydka i leniwa”. Tyle razy czuła się odrzucona przez koleżanki i kolegów, że wycofała się w samotność. Stoi z boku, a gdy się odzywa, to ledwo ją słychać. Na pytania odpowiada jednym słowem lub dwoma brzmiącymi „nie wiem”. Tosia sama nie wie, jakie może mieć marzenia albo kim chciałaby być w przyszłości.

Weronika

Weronika bardzo wstydzi się mówić na głos, gdy słucha więcej niż jedna osoba. Stoi z boku, gdy koleżanki bawią się głośno i radośnie na przerwie. Marzy o tym, żeby mieć jedną przyjaciółkę. Pytana przez panią w świetlicy, jaki zrobi pierwszy krok, żeby spełnić marzenie odpowiada – sama nie wiem, przecież nie podejdę i nie powiem „bawcie się ze mną”.

Kuba

Chłopiec jest klasowym wesołkiem. Często dostaje uwagi, że przeszkadza na lekcjach, rozprasza innych. Marzy o tym, żeby być piłkarzem. Nauczycielka wzięła Kubę na poważną rozmowę, warunkiem przyjęcia do szkolnej drużyny jest poprawienie ocen. Kuba chce, ale sam nie wie jak, mówi, że raczej jest beznadziejnym przypadkiem.